#grammado – een appèltje voor de dorst

Ze groeien mooi, die appeltjes aan de boom bij mij in de tuin tot mooie sappige frisse appelen of appels. Tja, wat is nu het meervoud van appel? Beide schrijfwijzen zijn goed. Het alleroudste meervoud is appelen, maar eeuwen geleden (lang voor het Groene Boekje van 1984) sprak men ook al over appels. Appelen vind ik zelf een beetje ouderwets klinken.

En in dat rijtje horen ook: duivels/duivelen, raadsels/raadselen, regels/regelen, artikels/artikelen. Dat we neigen naar appels, heeft ermee te maken dat onze voorkeur in spraak niet uitgaat naar twee dezelfde klanken achter elkaar. Liever ap-puhls dan ap-puh-luhn.

En dan hebben we nog appel in de betekenis van een dringend verzoek. Een dringend verzoek om voortaan appèl zonder accent grave te schrijven (het streepje boven de e), want in de officiële spelling schrijf je het zonder. (In het Frans waar het woord vandaan komt, wordt appel zonder ` geschreven.) Dat we het in het Nederlands vaak met accent grave schrijven, is ergens wel logisch. Het heeft te maken met de uitspraak. Bij de vrucht hebben we het over ap-pul en bij het dringend verzoek over ap-pel.

Hartstikke verwarrend als je er lang over nadenkt, want stel ik vraag: mag ik een appel op je doen? Pak ik dan meteen als Wilhelm Tell m’n handboog erbij? Laat je verrassen, zou ik zeggen 😉